به گزارش تحریریه، پس از ورود مجلس و تصویب طرح مردمی آزادسازی واردات خودرو و کاهش انحصار در این بازار مهم، عده ای به اسم حمایت از تولید ملی وارد داستان شده و به دنبال اعمال فشار بر شورای نگهبان برای رد آن هستند. اگرچه کارشناسان معتقدند برای واردات خودرو نیازی به طرح و لایحه مستقل وجود نداشت و دولت می بایست راسا برای انحصارزدایی از بازار خودرو، واردات را برنامه ریزی می کرد.

با این حال، مقایسه دو آمار به خوبی نشان می دهد که مدافعان حفظ انحصار در بازار خودرو به دنبال حفاظت از تولید ملی و کمک به اقتصاد ایران نیستند و فقط به آن تظاهر می کنند. واردات خودرو به طور میانگین به سالی کمتر از 1.3 میلیارد دلار ارز نیاز دارد که صرف وارد شدن کالا به کشور شده و به مصرف مردم می رسد، اما همین الان سالانه 3 میلیارد دلار ارز از کشور به مقصد ترکیه روانه شده و صرف خرید ملک در استانبول و ... شده و به بانی نجات اقتصاد ترکیه تبدیل شده است.

چرا دل نگران های تولید ملی در برابر خروج ارز از کشور به مقصد ترکیه در سکوت مطلق به سر می برند، اما در برابر خروج ارز از کشور و واردات کالایی که در داخل وجود ندارد، موضع گیری کرده و آدرس غلط می دهند؟

هر صادراتی در نهایت باید به یک واردات بیانجامد و الا معنایی جز صدور سرمایه های کشور با هدف کسب هیچ(اسکناس دلار) نخواهد داشت. زیرا صادرات و عدم واردات به معنای صدور مواد و تجهیزات و دریافت کاغذ اسکناس است. این اسکناس ها در نهایت باید صرف خرید محصولاتی شود که در تولید آنها مزیت نداریم که پس از 43 سال ثابت شده است بستن درهای کشور بر روی واردات خودرو باعث نابودی این صنعت مهم شده و ایجاد مزیت نکرده است. درحالیکه با رقابتی سازی تدریجی، می شد از صنعت خودرو؛ صنعتی پویا ساخت.

هزینه صدها هزار دلاری برای خرید یک آپارتمان در ترکیه از افراد عادی ساخته نیست، اما هزینه 20 تا 30 هزار دلاری برای خرید یک خودروی هیبریدی کم مصرف با فناوری روز از مردم عادی ساخته است. شاید مخالفان واردات خودرو و خارج کنندگان سرمایه از کشور به مقصد ترکیه یک دسته باشند. برای همین هزینه 1 میلیارد دلاری با هدف افزایش رفاه مردم را بد می دانند، اما با هزینه 3 میلیارد دلاری برای خودشان موافق هستند!

پایان/